چه بوربا و چه مخمل حجاب می بافند

به هر چه دیده گشادیم خواب می بافند

قماش کسوت هستی نمی توان دریافت

حریر وهم به موج سراب می بافند

نفس چه سحر طرازد به عرض راحت ما

درین طلسم همین پیچ وتاب می بافند

ز لاف ما و من ای بیخودان پوچ قماش

کتان به کارگه ماهتاب می بافند

ز تار و پود هجوم خطش مشو غافل

که بهر فتنه ی آن چشم ، خواب می بافند

به کارگاه نفس ره نبرده ای کانجا

هزار ناله به یک رشته تاب می بافند

کمند سعی جهان جز نفس درازی نیست

چو عنکبوت سراسر لعاب می بافند

عبث به فکر قماش ثبات جامه مدر

به عالمی که تویی انقلاب می بافند

به وهم خون شدهٔ کو چمن ، کجاست بهار

هنوز رنگ به طبع سحاب می بافند

ز تیغ یار سر ما بلند شد بیدل

به موج خیمهٔ ناز حباب می بافند